(Column)Uit onderzoek van Unicef (september 2020) zou blijken dat je als kind het best kunt opgroeien in Nederland. Ze zijn namelijk best tevreden met hun leven hier. Ook qua kinderrechten, levensverwachting en opleidingskansen doen we het hier erg goed, blijkt ook uit eerdere andere onderzoeken. Er is wel een kanttekening: er zijn er te veel (kinderen dus) met overgewicht en de druk om te presteren (op school, maar in het algemeen) is behoorlijk groot. Die druk is door de coronacrisis alleen maar groter geworden. Hoe groter de schooldruk, hoe lager de levenstevredenheid. Bovendien kampt een serieus groot deel met een groot gebrek aan zelfvertrouwen en dat helpt dan uiteraard niet mee om je wat beter in je vel te voelen wanneer de druk toeneemt.
Kinderen hebben het hier echter niet zo slecht, zeggen ze zelf. Bijna 90% van de Nederlandse kinderen uit het onderzoek van Unicef geeft zelfs aan dat ze ‘tevreden zijn’ en geven het leven een 7,7. (Hoezo een 7,7? Waar haal je dat deel achter de komma vandaan? Hoe exact kun je het meten en voelen?) Maar goed. Dat cijfer valt mij dan weer mee. Die indruk heb ik thuis namelijk niet altijd.
Bij de slechtste landen om op te groeien horen volgens het Unicef-onderzoek Bulgarije, Chili en de Verenigde Staten. Maar dat laatste land is sowieso geen paradijs om te zijn of je nu kind bent of volwassene. Zeker niet als gekleurde Amerikaan… Maar dat terzijde.
Dat veel kinderen in Nederland kampen met overgewicht is volgens mij niet zo gek. De meeste ouders kampen met hetzelfde probleem en goed voorbeeld doet goed volgen, zullen we maar zeggen. Je kunt het bijna dagelijks lezen: we bewegen te weinig (sport kijken is niet helemaal hetzelfde als bewegen en naar de koelkast lopen ook niet heb ik begrepen), eten verkeerd (maar wel lekker), hebben stress en we groeien vervolgens dicht (mea culpa). En dat geeft dan ook weer stress, want dat vindt niet iedereen leuk thuis.
Het gebrek aan zelfvertrouwen bij veel kinderen tot 18 jaar is ook volkomen verklaarbaar: als je de hele dag op je social media zit en ziet hoe geweldig het leven eigenlijk zou moeten zijn, want dat zie je ‘bij al je leeftijdgenoten’, dan zakt de moed je wel in de schoenen. Je doet er zelf aan mee, maar van jezelf weet je precies dat het, als je heel eerlijk bent, toch niet altijd helemaal waar is wat je laat zien en vertelt. Vervolgens laten ze zich wel opfokken en beïnvloeden door al die fantastische influencers die het zo mooi voor elkaar hebben en je precies vertellen welke mensen, diensten of producten zooo geweldig vet zijn…. Heb je dan niet het idee als weldenkend jong mens dat ook die influencers minstens de helft verzinnen of overdrijven? Ik had de intelligentie van de Nederlandse jeugd wat hoger ingeschat.
Dat gebrek aan zelfvertrouwen uit zich dan vervolgens weer in de communicatie van de jongeren: wie voert er nog een gewoon (en zinvol) gesprek tegenwoordig? Je moet al een appje sturen om aan te geven dat het eten klaar staat. Let wel, klaar staat… Ze hoeven dus alleen maar aan te schuiven.
Dankzij de coronacrisis hebben we uitgebreid kunnen zien waar het leven van scholieren uit bestaat. Dat speelde zich namelijk grotendeels thuis af de afgelopen maanden. Het onderzoek van Unicef geeft aan dat ondanks die tevredenheid de kinderen het nog best zwaar hebben en dat de druk best groot is.
Ik denk dat dat enorm meevalt…
John de Waard
